Powstanie Szkoły Górniczej
Po drugiej wojnie światowej w zniszczonej Polsce rozpoczął się proces odbudowy. Następował rozwój różnych galęzi przemysłu, w tym przemysłu ciężkiego, gdzie jedną z ważnych jego gałęzi stanowiło hutnictwo. Wskutek powstawania wielu zakładów pracy i budowy wielu kopalń, dla zapewnienia wykwatifikowanej grupy pracowniczej, czyniono starania w kierunku tworzenia szkół przyzakładowych. Główne przesłanki powstawania szkolnictwa przyzakładowego były następujące:
Osiągnięto to przez rozszerzenie szkolnictwa zawodowego szkołami przyzakładowymi. Szkoły ministerstwa oświaty nie były w stanie przyjąć wszystkich absolwentów szkół podstawowych i w pełni nie zaspokajały potrzeb zakładów pracy.
Szkoły przyzakładowe rozwiązywały jednocześnie dwa problemy: przyczyniały się do rozwoju oświaty i przygotowywały potrzebną kadrę dla zakładów pracy. Były też przesłanki lokalne, w których zakłady pracy chciały skupić jak największą liczbę młodzieży, aby mieć pełen komfort w obsadzie własnych stanowisk pracy. Było to przyczyną uchwalenia w dniu 2 lipca 1958 roku ustawy ,,o nauce zawodu, przyuczeniu do określonej pracy i warunkach zatrudniania młodocianych w zakładach pracy i o wstępnym stażu pracy”2. Szkoła Górnicza w Łęczycy, powołana przez Centralny Zarząd Szkolenia Zawodowego w Katowicach w 1955 roku nie spełniała prawnych warunków szkoły przyzakładowej3. Dopiero zarządzenie Ministra Oświaty z dnia 25 lipca 1963 r. mówi o otwarciu Technikum Górnictwa Rud w Łęczycy4, a w kilka miesięcy póĽniej o otwarciu Przyzakładowej Zasadniczej Szkoły Zawodowej, które regulowały prawną przynależność szkoły przy zakładzie pracy i umożliwiały prawidłowe jej funkcjonowanie5. Powyższe zmiany w strukturze szkoły oraz wcześniejsza zmiana lokalizacji pozytywnie odbiły się w naborze absolwentów szkół podstawowych.
Ogółem w Zespole Szkół Zawodowych Nr 1 w Łęczycy od początku istnienia szkoły, czyli od roku szkolnego 1955/56 do roku szkolnego 1999/2000 opuściło szkołę 5693 absolwentów, w różnych specjalnościach.
Spośród tych kilku tysięcy absolwentów znaczna część osiągnęła duży sukces zawodowy. Są wśród nich naukowcy, artyści, duchowni, wybitni sportowcy, prywatni przedsiębiorcy, ludzie na kierowniczych stanowiskach.
Świadczy to o tym, że szkoła stwarza dobrą atmosferę i te czynniki, które decydują o jakości pracy. Kadry pedagogiczne są najlepszym przykładem.
W nowo powstałej Szkole zajęcia odbywały się w Liceum Ogólnokształcącym w godzinach popołudniowych. Pokój nauczycielski mieścił się w przedszkolu, a internat zorganizowano w niewykończonym budynku Liceum Pedagogicznego, przy ul. Buczka 13, gdzie uczniowie zajmowali 4 pokoje. Warsztaty szkolne odbywały się na terenie budującej się kopalni bez zabezpieczenia przed zmiennymi warunkami atmosferycznymi. W roku szkolnym 1955/56 naukę rozpoczęło 66 uczniów rozdzielonych na dwie klasy o specjalności górnik kopalni rud.
Do prowadzenia nauki z przedmiotów zawodowych kierowano inżynierów z kopalni. Również praktyczną naukę zawodu prowadzili doświadczeni pracownicy kopalni. W roku szkolnym 1956/57 sytuacja szkoły pod wieloma względami uległa poprawie. Szkoła otrzymała nowy lokal po dawnym internacie Liceum Pedagogicznego przy ul. Belwederskiej 23, gdzie na piętrze urządzono internat, a na parterze pokój nauczycielski, sale lekcyjne i stołówkę. Zwiększyła się liczba nauczycieli, poszerzając zakres wiedzy uczniów nie tylko z przedmiotów zawodowych.
W tym roku liczba uczniów zwiększyła się do 90, co pozwoliło utworzyć dwie pierwsze i dwie drugie klasy. Szkołę opuściło 34 absolwentów, którzy zostali zatrudnieni w Łęczyckich Zakładach Górniczych. Aby zwiększyć nabór uczniów w zbliżającym się roku szkolnym organizowano różnego rodzaju akcje reklamujące szkołę i łęczycką kopalnię. Mimo wysiłków nauczycieli akcje te nie przyniosły spodziewanych rezultatów. Do nauki w dwóch pierwszych klasach przystąpiło 40 uczniów a druga klasa liczyła 25 uczniów.
